Mijn eerste schooldag

Mijn eerste schooldag

Een zonnige septemberdag, inmiddels 15 jaar geleden. Ik was leerkracht van groep 8 en al langer in meer geïnteresseerd dan alleen lesgeven. Lesgeven vond ik nog steeds leuk maar er was voor mij meer onder de zon.

Het schooljaar was krap twee weken onderweg maar helaas was het een publiek geheim dat het met onze huidige directeur niet zo wilde vlotten. Zonder wrijving geen glans maar dit was een regelrechte schuurmachine. Een proces dat ik met lede ogen aan zag, het was pijnlijk en aandoenlijk maar tegelijkertijd ook tenenkrommend. De school zuchtte onder de negatieve flow, het geroddel en het geruzie. Een mooie, middelgrote basisschool met een goede club hard werkende mensen, dat moest toch anders kunnen?

Wat ik, en met mij velen, aan zag komen gebeurde, eigenlijk toch nog kort na de start van het nieuwe schooljaar. Onze directeur viel uit. Overspannen, burn-out, geef het een naam, de koek was op. Uiteraard een persoonlijk drama, je gunt het niemand.

Diezelfde dag werd ik benaderd door de bestuurder van onze stichting. Een interim-bestuurder. Grote vent, dito snor en een bulderende lach. Sprak volzinnen in managementjargon maar straalde aan alle kanten charisma uit. Hij vroeg me of ik waar wilde nemen. Dat wilde ik wel. Vol van ambitie kon ik diezelfde avond mijn eerste klus als directeur uitvoeren: een vervanger zoeken voor mezelf. Dat ging toen nog iets gemakkelijker dan tegenwoordig maar ook toen niet vanzelf. De eerste avonduren als directeur waren gemaakt.

De volgende ochtend ging ik met een lichte kriebel naar mijn school, het deed me toch wel wat merkte ik. Een gezonde spanning maakte zich meester (excuus voor deze flauwe woordgrap). Ik was directeur! Een zin die in de autorit naar mijn werk even moest landen. Ik voelde me namelijk helemaal nog niet zo.

Mooi op tijd kwam ik aan op school en we verzamelden ons zoals iedere ochtend bij het koffiezetapparaat in het keukentje. Uiteraard moest ik het als lichtgroene directeur flink ontgelden bij mijn collega's en werd ik goed op de korrel genomen.

Nadat we de koffie tot ons hadden genomen ging de schoolbel. Een heerlijk ouderwetse. Ik herinner me nog goed dat iedereen naar zijn, haar klas ging. Vertwijfeld bleef ik achter in het keukentje, geen idee wat ik moest doen eigenlijk. Mijn structuur was klas ophalen en lesgeven, al bijna tien jaar. Ik schonk het laatste restje bruine drap in en toog me naar het directiekantoortje, veel te klein met een veel te groot bureau. Daar ging ik zitten. Ik besefte me dat ik eigenlijk helemaal geen inlog had van de computer. De archiefkasten zaten ook op slot trouwens, en het ladeblok was al eeuwen niet opengegaan merkte ik. Ik bladerde wat door de stapels post, wat lag er veel, heen.

Zonder noemenswaardige resultaten verliet ik het kantoortje en liet het voor wat het was. Ik wandelde door het grote, ietwat onlogische ingerichte schoolgebouw en zag daar mijn collega's aan het werk. Ieder op zijn of haar eigen manier, openden ze hun lesdag. Ik zag alle netjes ingerichte lokalen, waarvan ik nu eigenlijk pas zag hoe veel aandacht aan details mijn collega's hadden besteed aan de inrichting, ik zag de koppies van de kinderen die meededen en luisterden naar hun meester of juf. Er bekroop me een warm gevoel van trots op mijn collega's. De mensen die ik al zolang kende, waar ik zelf stage bij had gelopen, waar ik naar binnen ging toen ik het zelf even niet meer wist in mijn eerste jaar voor de klas.

Ik voelde me tevens opeens heel verantwoordelijk. Ik wist van de onrust en de onmin. Ik nam me iets voor wat ik vandaag de dag me nog altijd voor neem. Ik probeer iedere dag mijn school een beetje beter te maken en goed voor mijn team te zorgen. Maar waar begin ik als je het gevoel hebt dat er zoveel moet?!

'Hoe eet je een olifant?' zou de interim-bestuurder later tegen me zeggen op mijn vraag.

'In kleine stukjes' bleek het enige goede antwoord.